چکیده: رهبران سازمان در قرن بیست و یکم در جستجوی راههایی جهت بهبود توانایی سازمان، برای پاسخگویی هر چه سریعتر به چالشهای پیش رو هستند. رادن[۱] بر آن است که با در نظر گرفتن شرایط غیرقابل پیشبینی دائماً نامطمئن و پرتنش در عرصه کسب و کار قابلیت یک سازمان در زمینه ‹یادگیری› ممکن است تنها منبع مزیت رقابتی باشد(۵۲-به نقل از راشد،۱۳۸۸). ریجینالد ریوانز (۱۹۸۳) اشاره میکند: « یادگیری در درون سازمان باید مساوی یا بیشتر از تغییر خارج از سازمان باشد، در غیر این صورت سازمان میمیرد » (۳۲). سنجه نیز معتقد است: ‹در دنیای کنونی که دنیایی است پیچیده، با تغییرات سریع، سازمانها در صورتی میتوانند مزایای رقابتی خود را حفظ کنند که به صورت موجودیتی واحد و یکپارچه قادر به یادگیری سریعتر نسبت به رقبا باشند›.
آخرین دیدگاهها